Boje się teraz. Wszystkiego. Niby wolna, a jednak zamknięta w umyśle. Szukam lecz znaleźć nie mogę. Biegnę i rozglądam się Nie widzę nic. oprócz jednej małej butelki. Otwieram ją a tam płyn. Jego zapach mnie otumania. I truje. Nagle odlatuje. Gdzie podążać mam? W którą stronę iść? nie mam sił! Upadam .... dni mijają ... tygodnie a ja upojona, nie wiedząca nic.
Mówią ze trzeba marzyć
że trzeba wierzyć
i walczyć.
Płynę drogo nieznaną
przez wiatr popychaną
Odnaleźć sensu nie umiem
i ciągle się gubię
Z jestestwa do nicości upadam.
I sił mi brak.
Droga, długa droga przede mną
lecz i ona się skończy.
Czy podniose się w końcu
czy popadne w niedisyt
Sterowani umysłami
Zatajeni zatrzymani
Dzień 61 w roku. A ja dalej nie wiem kiedy to minęło. Tyle zmarnowanych i przespanych dni. Dzisiaj też jest plan na wyjście wieczorem ( tylko na dwa piwa) Mam nadzieję, że mi się to uda Ciężko zebrać się do czegoś pożytecznego chyba że wyspanie się i najedzenie to szczyt moich możliwości. Po prostu umieram. Moja dusza umiera. Jak się wyrwać z tego mam nie mam pojęcia. Gdy mam coś do zrobienia to zawalam. Jak chce poprawić to jest za puzno. Ciągle czuje że jest za puzno. Że wszystko jest bez sensu. Że już jestem za słaba za stara, aby cokolwiek osiągnąć. Wszystko co robię jest bez znaczenia. Bez znaczenia dla ogółu. Bez sensu. Ciężko mi nawet o czym kolwiek normalnie myśleć.
Bezmiar piękna
w nieładzie mnie zachwyca.
W drobnej ciszy
układam serca
odszukuje myśli.
Słowa tak niewypowiedziane.
Strute od przepychu,
że tylko bełkot zostanie.